En er is weer een avond voorbij. En weer voel ik de behoefte zo sterk om de magie te verwoorden en te verbeelden.Van iets nieuws? Nee, steeds van hetzelfde. Het grijpt aan, neemt je beet, houdt je vast.
Raken.Te vaak leven we eromheen. Om het raken en geraakte heen. En áls het dan gebeurt, dan is magie het enige woord dat nog past.

Aan het eind van de avond liggen er drie vrouwen op de vloer van de yurt rondom de kachel. Op hun rug, onder het ronde dak. Wat besproken en geraakt is landt. Ik leg voor wie wil mijn handen op de voeten, omvat de onderbenen. Daar waar de barst in de afweer vanavond al was geslagen stromen nu stille diepe tranen.

En wanneer de avond dan ten einde is, drie vrouwen weer rechtop komen zitten. Ziet de een de ander in het gezicht en zegt ‘je lijkt wel 10 jaar jonger’.