Intuïtief weten velen dat jezelf openstellen voor een massage direct betekent jezelf openstellen voor niet alleen je lichaam maar ook je emoties. Wanneer mensen voor een massage komen is het dan ook geen uitzondering wanneer dat met een goeie dosis ambivalentie is. Hunkeren naar ontspanning, rust en geborgenheid en angst voor wat er gevoeld zal worden, voor wat er los en boven zal komen.
Zo ook vanmorgen. Al op de fiets voelde ze het borrelen in haar maag. Zat ze in de stoel, voeten in het badje, volop te babbelen, wetende dat als ze stil zou worden ze niet exact wist wat er zou gebeuren. Ging ze met nog steeds enige spanning liggen. En haar lichaam kon niet duidelijker reageren dan dat ze deed. Geen verrassing want zo gaat dat altijd – dat is wat een lichaam nu eenmaal doet. Ernaar luisteren vergt tijd en moed. En áls je dat dan doet…
De tranen waren daar, na de massage, terwijl ze weer rechtop was gaan zitten. In een hemdje, blote benen, een open gebroken blik. Pijn, angst,‘zo ken ik mezelf helemaal niet’, dankbaar.
Haar hoofd ontkende het vertelde ze me, maar haar lichaam wist dat het klopte toen ik even daarvoor had gezegd – je hebt een boel gevoel in je bast en misschien is het tijd om dat te gaan laten zien en stromen zónder het (altijd) hand in hand te laten gaan met wilskracht en strijd.
Openbreken doet pijn. De zachtheid eronder en erachter en voorbij… die toont zich direct en grandioos.