‘Ben jij zelf ook hoogsensitief?’ vraagt hij voorzichtig als hij aan het einde van de sessie met rugtas op klaar staat om naar huis te gaan. 18 jaar. Intelligent. Angstig. Boos. Gedachten dwangmatig rondcirkelend door zijn hoofd. In een poging grip te krijgen, houden. Vruchteloos.
Hij ziet het, weet het, aanschouwt het.
Alles wat ik hem terugspiegel dat klopt geeft hem letterlijk het schaamrood op zijn kaken. ‘Ja stop maar’.
Hoog zelfbewustzijn.
Boos op zichzelf om wat hij doet en dat hij doet wat hij doet.
Verwacht meer van zichzelf.
Het is niet snel genoeg.
Altijd zicht op wat beter kan.
In beeld waar hij niet trouw is aan zichzelf.
Bewust van wat hij anders zou moeten/willen doen én dat hij desalniettemin blijft doen wat hij deed.
Herken je al iets?
Als concept ook bewust van de dieperliggende angsten in zijn systeem.
Als concept bewust van hoe hij deze probeert te verdoven.
Pleasen. Presteren.
Voelen? Het voelen zélf is lastig.
‘Ga je me nou vertellen dat ik naar dat gevoel eronder moet?’ In opperste oprechte verbazing. ‘Maar. Maar dat is puur. Dat is het pure gevoel. Dat is intens. Dat is klote.’
Jup.
‘Dus ik kom hier en dan blijkt dat jij me in de goot wil trekken’ is wat hij dan zegt nadat duidelijk is dat hij heeft gevoeld waar het om gaat. Met een dikke grijns.
Humor. Ook dat heeft hij in overvloed.
Ja. ‘Natuurlijk ben ik ook hoogsensitief’ antwoord ik. ‘Hardstikke’. Alle sensaties, gewaarwordingen, intensiteit, het hele scala, ik ken het van binnenuit.
Met de dag wordt me helderder hoe belangrijk het is om hsp’ers samen te brengen. Om mensen herkenning te laten vinden bij elkaar. Om te zien hoe gewoon je bent als hsp’er, met al dat je als ongewoon beleeft.