Iedere ochtend is het stress. Een opbouw van spanning voor de dag, de verwachtingen, de druk. In de laatste minuten voor het van huis gaan richting school komt ze knel te zitten. Haar sneakersokjes, haar sneakers. De naad van het sokje, de sok die opkrult eenmaal in de schoen, veters die te strak of te los zitten, …. het zit niet goed, moet overnieuw, opnieuw en opnieuw en de tijdsdruk loopt op en op en op.
Dwang.
De functie? Je wegtrekken bij lastige emoties vandaan. Maar cru is het. Want hoewel je met al je focus op je schoen de spanning voor de dag niet meer hoeft te voelen, levert de dwang je een eigen angstloupe op. Klem zit je.
Zo mooi hoe ze het tekende en beschreef, paniek, het gevoel 11 uur een afspraak te hebben en 5 voor 11 wakker worden.
En oefenen zullen we. Het leren voelen van al die gevoelens die zo ontzettend lastig zijn om te voelen. En erachter zal ze komen dat wanneer je ze toelaat ze in the end minder beangstigend zijn dan dat je vreesde.
En ondertussen leren Mama en Papa minstens zo hard bij.