Een jonge vrouw aan het begin van volwassenheid. Bovenop een duintop zitten we op een laag dennennaalden. Over ouders loslaten, je weg kiezen, op eigen benen staan, angst en moed.
In het mulle zand op een mega schuine helling zit ik met een jongen van 9. Over bang, boos, blij en verdrietig. Over niet uit de auto willen komen en geen zin hebben in de sessie en erachter komen dat geen zin hebben angst kan betekenen. ‘Ik was bang dat ik iets verkeerd zou doen.’ Samen het duin beklimmen en dan met maaiende armen en benen naar beneden rennen. En dan nog een keer.
In de schaduw langs het pad op een bankje. Met een meisje van 14. Op veilige afstand van mieren en andere beestjes, zand en zonnestralen. Puntje bij paaltje meer op haar plek dan ze toegeeft. Over jezelf beter leren begrijpen, doelen, motivatie en beren op de weg. Blikje koude chocomel in de hand.
Het tijdperk van Het Korenhofje in de yurt is afgesloten. Met het verdriet van het afscheid nog zwaar in de benen bruist mijn hart vandaag van de nieuwe mogelijkheden. Naar buiten, de grond, de bomen, de vogels en de mieren – ze zijn er altijd. Wat was dit een mooie dag.