Lange tijd heb ik geen ruimte gevoeld om te delen over de processen die plaatsvinden in de mensen en in de praktijkruimte. Het was te druk. Mijn hoofd en week te vol.
Genoeg is genoeg. Ik heb me bewezen. Voor mezelf en de buitenwereld. Ik kan een volle praktijk draaien. En ook weer niet. En vooral – ik wil het niet.
Druk zijn is succesvol zijn? Tel ik nu mee? Is het nu dan ‘echt’ wat ik te bieden heb? Word ik nu serieus genomen? Neem ik mezelf nu serieus?
Ja. Nu wel. Door te voelen waar de grens ligt voor mij. Ik heb ruimte gecreëerd voor vrije tijd. Niet – moeten. Verwerken. Buiten zijn. Leuke dingen.
En klapbham daar is de inspiratie. Direct. Ingeschreven voor twee trainingen. Zin om naar de praktijk te gaan. Hart er weer vól bij.
En. Schrijven. Schrijven over wat er gebeurt in mensen. Schrijven over wat er toe doet. Over wat ons mensen menselijk maakt en verbindt. Want echt. In onze pijn en verlangens verschillen we gewoon niet van elkaar. Ook al denk je van wel, het is nie zo. Lees maar.