‘Een briljante combinatie’.
Dat is wat een vrouw vorige week zei na een massagesessie. Ze lag op haar buik en ik begon de massage met mijn handen op haar bekkenrand. Omdat dat zo voelde – mijn handen wilden naar díe plek, en stévig. Meteen gaf ze aan dat ze pijn had, steken door haar onderrug. En klapboem, daar was verdriet.
Met een big smile, zachte open blik, vertelt ze nu, vanmorgen, terug over dat verdriet. Overduidelijk voelbaar is het dat haar verzet tegen verdriet en pijn aan het smelten is.
Ze is druk, toe aan kerstvakantie, ze is moe. En ze straalt. Ook hier smelt het verzet en winnen zachtheid en kracht terrein.
Ruim twee jaar terug leerde ik haar kennen toen ik gevraagd werd haar oudste zoon te begeleiden op school.Van de schoolomgeving verhuisde die begeleiding naar de yurt en het Buiten daaromheen. Steeds maar weer oefenen – gevoelens leren herkennen en benoemen. En toen heel voorzichtig werd de overstap gemaakt.Verhuisde de begeleiding van kind naar ouders, naar moeder. En opnieuw, steeds maar weer oefenen – gevoelens leren herkennen en benoemen. Leren begrijpen. Controle milimeter voor milimeter laten vieren. En weer verhuisden we – van gesprekssessies naar massagesessies.
Van zoon naar zichzelf, van begrijpen en inzicht naar voelen. Dat is wat ze bedoelde toen ze, ‘eindelijk’ aangekomen bij haar verdriet, zei – ‘een briljante combinatie’.