Dwars door de regen en met mijn rubber laarzen op de fiets ben ik onderweg naar mijn nieuwe klusadres. Ik hou van niet alleen van ‘mijn werk’ maar ook van werken in beweging. Via een klein briefje in de winkel ben ik terecht gekomen bij een ouder stel, ze hebben hulp nodig bij het onderhoud van hun tuin.
Bij de kennismaking zag ik het al. En nu, bij een kopje thee na de eerste werkzaamheden komt ze zomaar ongemerkt en als vanzelf met wat haar dwars zit. Ik luister, gezeten in mijn oude skinny, scheur in de knie, doorweekte haren en vast en zeker rode wangen. In de 80 is ze, een leven van hard en altijd werken achter de rug. Niet lekker voelen? Dat is nooit een optie geweest. Vorig jaar is haar lichaam gaan haperen. En nu hapert het in haar hele systeem. Ze is angstig. Teneergeslagen. Vermoeid. Kwetsbaarheid, dat is haar onbekend.
Verbaasd is zijzelf, net als haar man. Dat juist dit zo bij de eerste koffieronde op tafel komt. Bijna nog verbaasder lijkt ze als ze zegt dat ze zich anders voelt en ze wijst op haar borststreek. Noemen wat er van binnen zit, zelfs al is het aan de oppervlakte, geeft rust en ruimte.
Hoe het koffiepraatje nu zo hier op kwam weet ik niet precies. Ze vroegen me naar mijn werk en ik vertelde en zo ging de rest vanzelf. Nu hangt er iets ongezegds in de lucht en ik durf de vraag op te vangen. Dus zeg ik – ‘u bent welkom op de massagetafel bij me’. Er breekt een stukje spanning en zonder verdere doekjes te winden worden de agenda’s gepakt. Ze komt volgende week naar de yurt.
Aan het einde van de ochtend als het werk erop zit vraagt hij het nog een keer. Hij vroeg het al eerder. Of ik geen moeite heb met dit werk, in de tuin, ik heb toch een gedegen opleiding? En ik verzeker hem dat ik daar geen enkel probleem mee heb. ‘Ik leef graag dichtbij de grond’ zeg ik. Ik kijk hem aan en het is even stil. En dan weten we wat we aan elkaar hebben.
Woesj, met hulp van kletterende regen en duizend gele eikenblaadjes vliegen we in 1 ochtend voorbij appearances. Een beetje eerlijkheid en kwetsbaarheid doen wonderen. De handdoek over de netjes onderhouden zitting van de eetkamerstoel zal me in het vervolg doen glimlachen. Opgelaten voel ik mij niet meer.