Ik weet niet zo goed wat te schrijven. Met mijn hart vol en mijn hoofd stil zit ik hier. Afscheid van een meisje van bijna 10. Ze begon hier in de kamer vol boosheid, angst, stoerigheid, net gehuld in nieuwe – jongens – kleren.
En vandaag rondt ze haar reis hier af op de massagetafel, zoals ze zelf wilde, haar steeds langer wordende haren uit het gezicht vegend. Stil ook wordt ze, zacht, roze wangen, kwetsbare blik. Onder haar jogging pak roze met witte sokken met geschulpt randje.
De zon schijnt, de lente straalt naar binnen. Net als bij dit meisje, en haar moeder, en haar vader.