Stil. Met zoveel gaande in onze wereld lijkt ‘gewoon doorleven’ tegen alle gevoel in te druisen. Het is een tijdje stil geweest hier op de social media van Het Korenhofje. En nu, vandaag, met lichtjes in een inimini sparretje wil er weer gedeeld worden.
Over dikke tranen van een moeder, wanhopig controle houdend over haar dochter, uit angst voor het gevoel het niet goed te doen. Over de starende blik van een jongen met gemis en pijn, bij een zelf gestookt vuurtje in een zachte miezer regen. Over een meisje vertellend over angst – ‘iedereen denkt dat ik altijd groot ben maar ik ben heel vaak klein’.
Woorden die tevoorschijn komen, angst die in de openheid komt nadat boosheid en verontwaardiging de ruimte hebben gekregen.
Mens zijn, het vraagt wat. Stil zijn is soms zo gek nog niet.